ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY CZWARTY .

Otrząsnąłem się z szoku. Przed oczami miałem tyle obrazów z naszego związku. Jak się poznaliśmy i w ogóle.
- Nie …! Nie ! –wydzierałem się . Wbiegłem do jej sali i szturchałem nią . Łzy płynęły po moich policzkach i nie miały zamiaru przestać .
- Ev wróć do mnie ! Proszę … - krzyczałem. Zero ruchu , nic . Tom odciągał mnie od niej , lekarze wyłączali aparatury . – Nie ! Nie , nie , nie ! Evangeline , nie zostawiaj mnie ! – drapałem i wyrywałem się . Spojrzałem na ukochaną . jej dłoń się poruszyła . Powiedziałem to lekarzowi który stał obok mnie , ale on stwierdził że dramatyzuję .
- Co … - wyszeptała a wszyscy z osłupieniem na nią spojrzeli . Aparat znów zaczął pikać normalnym rytmem . Wyszliśmy z sali a ja ukląkłem . W duchu cieszyłem się i dziękowałem bogu . Otarłem łzy i pobiegłem do Victorii . Siedziała na łóżku szpitalnym i bawiła się kubeczkiem plastikowym . Podszedłem do niej a ona kiedy mnie ujrzała , uśmiechnęła się .
- Lekarze powiedzieli że Ev nie żyje … Ale ona ożyła ! W ostatniej chwili . – powiedziałem i przytuliłem ją .
- Cieszę się , Nath . Bardzo . – swoimi małymi rączkami głaskała moją głowę .
- Ja też . Obiecuję ci , że jeśli Ev wyjdzie ze szpitala , będę ciebie ciągle odwiedzał . Obiecuje . – uszczypnąłem ją w nosek a ona słodko go zmarszczyła . Usiadłem obok niej na łóżku . Poprosiła mnie abym poczytał jej bajkę . Z chęcią wziąłem „Kopciuszka” i zacząłem czytać . Vicki trzymała mnie za rękę i ze skupieniem słuchała .  Potem zaśpiewałem jej „Personal Soldier” . Szybko załapała melodię i wesoło potakiwała głową . Pocałowałem ją w głowę . Posiedziałem z nią jeszcze trochę . W końcu poszedłem na drugie piętro . Do sali Ev . Spojrzałem przez okienko na nią . Miała otwarte oczy . Wszedłem z wszystkimi do pomieszczenia . Była blada , a jej oczy patrzyły ze zdziwieniem na nas . Nie rozumiałem o co chodzi .
- Pamiętasz ich ? – spytał lekarz . Evangeline przełknęła z trudem ślinę . Zdjęła maskę do oddychania .
- Nie … - szepnęła . Mój świat się zawalił . Zawalił się przez to jedno słowo .
- Nic a nic ? – ponowił pytanie lekarz .
- Nie . Nikogo z nich … - założyła z powrotem maskę . Kolejny raz dzisiejszego dnia łzy stanęły w moich oczach . Wyszedłem i usiadłem na korytarzu . Ona nie pamiętała mnie … Nie pamiętała nikogo . Łza spłynęła po moim policzku , od razu ją wytarłem . Nie miałem sił . To wszystko mnie wykańczało . Schowałem twarz we dłoniach . Dlaczego ? Miałem ochotę krzyczeć . Prawie ją straciłem . Wróciła ale … nic nie pamięta . Nie pamięta mnie co oznacza że nie wie że mnie kocha … Chyba . Tom ukucnął przede mną i położył rękę na moim ramieniu .
- Będzie dobrze … - powiedział
- Nic nie będzie dobrze . – wycedziłem przez zęby i wstałem . Założyłem bluzę i wyszedłem ze szpitala . Skierowałem się w kierunku Tamizy . A konkretniej mostu . Chciałem skończyć z tym bólem . Bólem psychicznym . Chciałem skończyć ze sobą .


_________________________________
1. Dobra, nie zabiłam jej. :3
2. Ale pokomplikuje. Albo i nie ^^
3. Mało komentarzy. Chociaż blog obserwuje 20 osób -.-