ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIĄTY.

Oparłem ręce o barierkę i spojrzałem w dół. Na myśl nasunęły mi się dwie formy samobójstwa: skok lub przecięcie żył . Miałem w kieszeni bluzy żyletkę . Obiecałem Ev że z tym skończę , jednak Ev już nie ma . Nie ma nas . Nie ma Nathana i Evangeline . Skończyło się . Wybrałem opcję drugą . Miałem nadzieję że będę powoli umierał . Chciałem cierpieć fizycznie aby nie zapomnieć o Ev . Wyjąłem metalowy przyrząd i obracałem go kilka razy w dłoniach . Podciągnąłem rękawy bluzy . Usiadłem na krawężniku i zamknąłem oczy . Przycisnąłem chłodny metal do nadgarstka i syknąłem z bólu . Spojrzałem na rękę , strużka szkarłatnej krwi ciekła na beton . Nad nacięciem zrobiłem kolejne i kolejne . Nie ciąłem głęboko – by nie było dużych blizn , jednak ciąłem idealnie na żyłach . Zmieniłem rękę . Kolejne nacięcia . Kolejne strużki krwi i kolejne syki bólu . Oparłem głowę o pręty mostu . Coraz gorzej oddychałem ale cieszyłem się . Umierałem . Chciałem tego . Coś w moim życiu poszło po mojej myśli . Przypomniałem sobie dzień śmierci Jessici .
Wyszliśmy z domu i poszliśmy do naszego ulubionego miejsca . Tylko ja i moja młodsza siostra o nim wiedzieliśmy . Usiedliśmy na świeżo skoszonej trawie . 
- Nath , chcesz mieć kiedyś dziewczynę ? No wiesz … Jesteś sławny. – uśmiechnęła się.
- Tak , ale to w swoim czasie. Czekam na tą jedyną . 
- Coś mi mówi że nie znajdziesz . Masz wybredny gust . – wstajemy i wracamy do domu . Przeszedłem na drugą stronę . W Jessicę uderzył duży samochód . Pełno krwi. Zginęła na miejscu .
Westchnąłem . Miałem mroczki przed oczami . Zamknąłem je .
- Znalazłem ją . Znalazłem … - szepczę i odpływam .
~ Thomas ~
Widziałem jego postać . Podbiegłem ale to co zobaczyłem … Ukląkłem obok niego . Od koszuli oderwałem skrawek materiału , który następnie podzieliłem na pół . Obwiązałem nadgarstki Sykesa a w myślach kląłem . Wkoło było dużo krwi a Nathan z każdą sekundą bladł . Wziąłem go na ręce co było wyczynem . Szedłem tak z 10 minut , bocznymi drogami aby dziennikarz ani nikt inny nas nie zauważył . Kiedy przekroczyłem próg szpitala, podbiegły do nas pielęgniarki . Położyłem go na noszach a pielęgniarki zaprowadziły go do sali . Pobiegłem po schodach do góry i powiedziałem reszcie co się stało . Gabrielle od razu ruszyła do swojego kuzyna .
- I co ? Coś sobie przypomina ? – spytałem Maxa a on ze smutkiem pokiwał głową.
- Nic . Pamięta swoją rodzinę ale nas nie . – odparł i usiadł na krześle obok Ashley . Blondynka położyła głowę na jego ramieniu . Splotłem palce oby dłoni i spokojnie poszedłem do Nathana . Do tego idioty . Jak on mógł ? Zabić się ? Pełno różnych myśli krążyło po mojej głowie.
- Co z Nathanem Sykesem ? – spytałem lekarza który właśnie wychodził z jego sali.
- Cud że żyje . W ostatniej chwili pan go uratował . – powiedział i spojrzał przez okno na mojego przyjaciela – Wyliże się . Trzeba mieć nadzieję . – uśmiechnął się i odszedł. Wszedłem do pomieszczenia w którym leżał mój głupi przyjaciel i usiadłem na krześle obok niego . Położyłem rękę na jego ramieniu a moje oczy zaszły się łzami .

___________________________

1. W pierwotnej wersji, Nathan się zabił ale dzięki Jestę Sufitę i Sykesównej macie pozytywny rozdział xd

2. Mało komentarzy, jeśli czytacie to komentujcie. Proszę :3